Ο έρωτας είναι ανέξοδος. Δεν έχει όρια υπαρκτά αν θες να εισέλθεις σε Αυτόν. Όμως για να "αποδράσεις" συναντάς τον περίφημο μεταλλικό φράχτη. Ύψωμα θεόρατο, ηλεκτροφόρο, χέλι της θάλασσας που ελέγχει ακατάπαυστα την περιοχή για ανεύρεση τροφής. Γυρίζεις απότομα πίσω. Κοιτάς το ανάκτορο τάχα κορυφαίος γλύπτης ο σημερινός σου σύντροφος έχει κτίσει. Στο βάθος διακρίνεις την ακτή. Τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Σταγόνες πόσιμες αρχίζουν να έρχονται απ' τον ουρανό σε χτυπούν αλύπητα. Είσαι εξαντλημένη, άρρωστη, μονάχη στη μέση της βροχόπτωσης. Το μόνο καταφύγιο είναι αυτό το ανάκτορο τ' αποκυρηγμένο. Δυστυχώς χωρίς ενέργεια φλογερού πάθους μέσα του πέφτουν τα λαμπερά τείχη αναδεικνύοντας έρημο πανδοχείο, μέσα στην δίνη των αιώνων εμφανίζοντας αραιά και που φριχτή ανακαίνιση, για να καλοσωρίσει πελάτες του εφήμερου. Ειρωνικό χαμόγελο ξενοδόχου πιστεύει πως η επίδραση της πρώτης σωματικής έρευνας σε οδήγησε ξανά εκεί. "Ούτε που να τ' ακούσω" λες. Όμως κοιτώντας έξω την εποχή με νοσταλγία για ευγενείς και ιππότες, δέχεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη στιβαρό χέρι καλλίγραμμου νέου, μηχανή ηδονής για να σε παρασύρει στη γλυκιά παραίσθηση της νύχτας. Ουσιαστικά το ξημέρωμα βρίσκεται στο στήθος ξένου άντρα. Δεν σε νοιάζει, εδώ δεν ένοιαξε τον σύζυγο σου - στην πρώτη σου ρυτίδα σε ξέβρασε απ' την θάλασσά του.