Κι ο Έρωτας;
Βυθισμένος στην μετάνοια...
Με τους ευρύχωρους Δανειστές
των τρυφερών
και ανεπανάληπτων
στιγμών του...
Ντυμένος στα μαύρα...
Με τις φτερούγες του πια κομμένες...
Τα βέλη του σκορπισμένα στον άνεμο...
Και την εύθραυστη - γεμάτη γοητεία -
φωνή του να παρηγορεί τους αγγέλους...
Καθώς αφήνει την τελευταία πνοή
πάνω στα σκαλοπάτια των Ποιητών
που θρηνούν τον χαμό του...