Το βιβλίο αυτό δεν είναι μια απλή εργο-βιογραφία του μεγάλου Νίκου Σταυρίδη. Εξετάζει εκτενώς το "μύθο Σταυρίδη" -το χώρο, το χρόνο και τα δρώμενα του ανθρώπου- που διατηρήθηκε αναλλοίωτος στο διάβα της ζωής του, ακόμη και μέχρι το τέλος της, ενώ είχε απωλέσει το κυρίαρχο συστατικό του, το εκ της θεατρικής παράστασης εκπορευόμενο, την άμεση επικοινωνία που είχε με τους θεατές του, το κατέβασμα της θεατρικής του τρέλας, των δαιμονίων του, κάτω στην πλατεία (άνω τελεία) αυτής της επικοινωνίας που ήταν και εξω-κειμενική, έξω από το γραπτό κείμενο του θεατρικού έργου, και αποτέλεσμα της οποίας ήταν να λατρευτεί από το κοινό και να θεωρηθεί άνθρωπος δικός τους, του λαού.