Τώρα που η χώρα μας περνάει μια κρίση όχι μόνο πολιτική, αλλά και πολιτισμική, μέσα σε μια εδραιωμένη αντιπνευματικότητα, στους κόλπους της οποίας κυριαρχεί η μαρασμώδης ερασιτεχνία και όπου έχουν εγκαθιδρυθεί πολλές απατηλές πεποιθήσεις και εντυπώσεις, ο καθηγητής ιατρικής Κώστας Μπουραντάς μάς ξάφνιασε με την πνευματική του δημιουργία, που αυτή τη φορά δεν είναι στο πεδίο της ιατρικής επιστήμης, αλλά στη λογοτεχνία και μάλιστα σ' έναν ευαίσθητο και δύσκολο τομέα της, σ' αυτόν της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.

Ο Κώστας Μπουραντάς με αυτό το έργο του αποκαλύπτει ότι διαπνέεται από τη θύραθεν παιδεία, η οποία φαίνεται ότι τον βαραίνει, γι' αυτό σε πολλούς στίχους του έργου του συναντάμε ρητορικά αποφθέγματα σπουδαίων και φημισμένων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, οι οποίοι λάμπρυναν με τα έργα τους την κλασική ελληνική γραμματεία.

Ο συγγραφέας παρουσιάζεται ονειροπόλος, ευαίσθητος, ευπαθής με πλούσιο ρομαντικό υπόστρωμα και ρομαντική αφετηρία. Η Ελλάδα τον εμπνέει ως παρελθόν, τον θερμαίνει ως παρόν και τον εκστασιάζει ως φύση. Ολόκληρη η πολιτισμική μας κληρονομιά τον συγκινεί. Θέλει να την υμνήσει, χωρίς να γίνει προγονόπληκτος υμνωδός.

Φαίνεται ότι γνωρίζει όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις που έχει πάρει κατά περιόδους η τραγωδία Ανδρομάχη. Αυτός, όμως, δεν μιμείται καμία.