"Συνήθως αυτά τα πορνοκείμενα γράφονται μια και καλή. Θέλω να πω, αρκετή φρίκη τραβάω γράφοντάς τα, όχι και να διαβάζω από πάνω. Κι έτσι προχωράω, δεκαπέντε σελίδες τη μέρα, δέκα μέρες για κάθε βιβλίο, όλα μια κι έξω, όλα βεβιασμένα όσο δεν παίρνει, ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι, που σχεδόν κατά κανόνα είναι κάτι πολύ κοινότοπο και μπανάλ και αναμενόμενο και συνηθισμένο, μια αποτίμηση χιλιάδων βιβλίων που προηγήθηκαν του δικού μου, και όλα αυτά στάζουν σαν συναχωμένη μύτη πάνω στο χαρτί. [...] Το θέμα είναι ότι μπορεί σε τούτη τη σελίδα να δείχνω ήρεμος και λογικός, αλλά στην πραγματικότητα είμαι πανικόβλητος. Εννοώ ότι πρέπει να γράψω ένα πορνό, πρέπει να γράψω το βιβλίο αριθμός 29, και πρέπει να το ξεκινήσω. Έχω προθεσμία δέκα μέρες."

Ο Έντουιν Τόπλις αναλαμβάνει να γράψει μια σειρά μυθιστορημάτων πορνό. Κάποια μέρα, όμως ξεμένει από έμπνευση. Οι δεκαπέντε σελίδες που είναι υποχρεωμένος να συμπληρώνει καθημερινά μετατρέπονται σε εσωτερικό διάλογο, όπου έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και την αξιολύπητη ζωή του...

Όταν κάποιος αγαπάει το κλασικό νουάρ και θέλει να το υπηρετήσει, έστω κι αν η μόδα του έχει πλέον περάσει, τότε σίγουρα η λύση του Ουέστλεηκ είναι πιο κομψή. Ειρωνεία, υπερβολή, υπαινικτικά αστεία. Συνείδηση του γεγονότος ότι το "δράμα" ενός συγγραφέα είναι μια από εκείνες τις απελπιστικές μεν, αλλά όχι σοβαρές καταστάσεις, στην οποία ο συγγραφέας οδηγεί μόνος του τον εαυτό του, για να διασκεδάσει με τους ήρωές του. Ένα δράμα λεπτό, για το οποίο δεν αξίζει τον κόπο να γραφτούν μακροσκελή πανεπιστημιακά συγγράμματα περί "μεταγλώσσας", αξίζει όμως να γραφτεί ένα βιβλίο όπως το υπέροχο Αντιός Σεχραζάντ, η κωμικοτραγική ιστορία ενός συγγραφέα πορνό μυθιστορημάτων, που παθαίνει ξαφνικά κρίση δημιουργικότητας...
Το "Αντιός Σεχραζάντ" είναι ένα βιβλίο-φετίχ για φετιχιστές αναγνώστες.
(Jean Patrick Manchette)