Το μυθολογικό παρελθόν των δυο νησιών της δυτικής εσχατιάς του ελληνικού κόσμου, της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης, είναι πράγματι αξιοθαύμαστο. Είναι όμως δύσκολη η εξιχνίαση της νοητής γραμμής κάπου εκεί που τελειώνει ο μύθος κι αρχίζει η ιστορία. Η Κεφαλληνιακή Τετράπολη για παράδειγμα, ανήκει στους ιστορικούς χρόνους. Τα νομίσματά της όμως τη δένουν γερά με το χθες το μυθικό. Το ίδιο ισχύει και για τον μεγάλο βασιλιά των Κεφαλληνών Οδυσσέα, αλλά και για τόσα άλλα θέματα που τρεμοπαίζουν στη σμίξη μύθου-ιστορίας, που ενσωματώνονται στη γλώσσα, στη λογοτεχνία μας και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πλούσιας κληρονομιάς μας, αυτής που έρχεται κάπου από το ακαθόριστο βάθος των μακρινών χρόνων.
Η έρευνα των μύθων, η κριτική σκέψη, η δύναμη της ετυμολογίας, η γνώση των τοπονυμίων και των ονομάτων των μυθολογικών προσώπων και ηρώων σε συνάρτηση με τα ανασκαφικά αποτελέσματα δίνουν νέες διαστάσεις σε αυτό που όλοι μας θεωρούμε μυθολογία. Με δυο λόγια, ντύνουν τη φανατασία και το υπερβατικό που μεταφερόταν διανθισμένο από στόματα και τόσων γενιών με ιστορικό μανδύα.