Το "B.OUND: Το σκηνικό που φοβάται" είναι ένα θέατρο που δρα. Είναι ένα θέατρο που εκπαιδεύει τηn κοινωνία. Είναι η κοινωνία των πολιτών που δημιουργεί. Δείχνει τρόπο και αποτέλεσμα. Κυρίως αποτέλεσμα, αυτό έχουμε ανάγκη, το αποτέλεσμα. Η πολυπρισματικότητα του, η πολυφωνία του, η πολλαπλή αντιμετώπιση της εξουσίας, η γεωπολιτική συνείδηση που παράγει, μοιράζονται, συνδιαλέγονται, ανοίγουν νέους τόπους διαλόγου που μοιράζεται και παράγεται ισότιμα, ισότροπα ενώ θα ανεβαίνει.

Στο "B.OUND: Το σκηνικό που φοβάται" υπάρχει όλη η Γη και οι συνθήκες της: πόλεμος, ειρήνη, σύγκρουση, κατοχή. Υπάρχουν οικονομικοί, ταξικοί, σεξουαλικοί, μεταναστευτικοί, θρησκευτικοί, φυλικοί εαυτοί. Μιλάνε, διηγούνται και πράττουν. Οι ιστορίες των διαβατηρίων κατασκευάζουν, αποδομούν, ανακατασκευάζουν αυτούς τους εαυτούς συνδέοντας χώρες, τόπους, αλήθειες.

Το "B.OUND: Το σκηνικό που φοβάται" διαπραγματεύεται τον εκτοπισμό και την υπηκοότητα. Υπάρχουν πολλαπλοί εκτοπισμοί, πολλαπλές μετακινήσεις πληθυσμών. Βίαιες και "επιλεγμένες". Το έργο εκπαιδεύει το κοινό καλώντας το να συμπαράξει νόημα, γνώση, ανάλυση της δικής του εμπειρίας. Η δυνατότητά του είναι η κατανόηση, η σύνδεση, η αποδοχή της διαφορετικότητας ως σώμα του ίδιου του εαυτού. Δημιουργεί τις συνθήκες μοιράσματος της γνώσης: εμπειρία, αντίληψη, συνειδητοποίηση. Έτσι το έργο παράγει ειρήνη όσο παίζεται και μετά. Κυρίως μετά, γιατί το κοινό έχει αναμιχθεί, έχει ήδη σκεφτεί, μπορεί συνεχίζοντας τη δράση του έργου να πράξει. Και αυτή η προσωπική ελευθερία της πράξης ίσως είναι η "αγαθότερη" ενδυνάμωση της υπηκοότητας, η ουσιαστικότερη δυνατότητα της ένταξης.

Το έργο πρωτοανέβηκε το καλοκαίρι του 2017 από τη Μάνια Παπαδημητρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου.