"Σου λέω λοιπον, πως ο άντρας που από καιρό
γυρεύεις και τον απειλείς με τιμωρίες βαριές,
για του Λαΐου το φόνο, βρίσκεται εδώ ανάμεσά μας.
Ξένος λένε πως είναι μέτοικος,
αλλά στο τέλος θα φανεί αληθινός Θηβαίος..."

"Όταν το 1990 πραγματοποίησα το έργο "Μήδεια", ονειρεύτηκα ένα μόνιμο χώρο, όπου θα μπορούσαν να παρουσιάζονται εναλλάξ, επτά ή οκτώ ανάλογα έργα μου, με πρόσχημα τις αρχαίες τραγωδίες. Έτσι, ως φόρο τιμής στους υποθετικούς μας προγόνους, που τόσο θαύμασα στα νεανικά μου χρόνια, αλλά και τόσο αρνήθηκα αργότερα, θέλοντας να απελευθερωθώ και να περπατήσω χωρίς δεκανίκια, εμπνεόμενος από άλλες μικρές, καθημερινές αλλά εξίσου διαχρονικές τραγωδίες ή θαύματα. Ο "Οιδίπους" είναι λοιπόν το δεύτερο έργο αυτού του ανέφικτου τώρα πια ονείρου και πιθανώς το τελευταίο. [...]"

(από το σημείωμα του Κώστα Τσόκλη)

"Τι μπορεί να γράψει κανείς ακόμη για τον Κώστα Τσόκλη; Έχουν ήδη γραφτεί πολλά. Τι να γραφτεί ακόμη για έναν άνθρωπο που όσο μεγαλώνει, τόσο πιο απρόβλεπτος, πιο ελεύθερος, πιο νέος, πιο φευγάτος γίνεται; Ίσως ήρθε η στιγμή να τον παρακολουθήσουμε να δημιουργεί χωρίς να μιλάμε, ούτε να γράφουμε. Μόνο ας κοιτάμε. [...]"

(από το σημείωμα της Κατερίνας Κοσκινά)