Το " Δάφνης και Χλόη" είναι το πρώτο ποιμενικό μυθιστόρημα της αρχαιότητας.
Για τον συγγραφέα του, τίποτα σχεδόν δεν είναι γνωστό. Εικάζεται ότι ήταν Λέσβιος στην καταγωγή και ότι έζησε μεταξύ του 3ου και του 5ου αιώνος μ.Χ. Μέσα σε γεμάτες ποίηση και χάρη σελίδες, περιγράφει την ειδυλλιακή ζωή της εξοχής στην αρχαιότητα, καθώς και τις δυσκολίες των απλών ανθρώπων της εργασίας, που δεν εξουσίαζαν τον εαυτό τους, όπως ο Δρύαντας ή ο Δάφνης (πριν ανακαλυφθεί ή καταγωγή του), αλλά έκαναν ό,τι απαιτούσαν οι κύριοι τους. Μια δροσιά και μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα αναδίδεται από το κάθε περιστατικό του βιβλίου και όλοι του οι ήρωες ζούνε τιμώντας τους θεούς, τις Νύμφες και τον Πάνα, με το δικό τους απλοϊκό τρόπο. Τους χαρίζουν τα έργα τους με την ίδια ευχαρίστηση που χαρίζει κανείς σήμερα σ' έναν αγαπημένο φίλο ένα μικρό αντικείμενο καμωμένο με τα ίδια του τα χέρια.

Το μυθιστόρημα του Λόγγου είχε μεγάλη επίδραση στους μεταγενέστερους απ΄ αυτόν συγγραφείς. Επηρέασε μάλιστα πολύ και τους συγγραφείς στην εποχή της Αναγέννησης και έγινε το πρότυπο για τα βουκολικά και τα ειδυλλιακά έργα.

Στις σελίδες του τεύχους μας θα διαβάσετε την καταπληκτική ιστορία ενός μικρού αγοριού κι ενός κοριτσιού, που χρωστούσαν τη ζωή τους σε μια γίδα και σε μια προβατίνα. Σε πολλά παραμύθια διαβάζουμε πως μια ελαφίνα ή άλλο πήγαινε και βύζαινε κάποιο έρημο βρέφος. Έτσι και σ' εκείνη τη μακρινή εποχή, οδηγημένες από τον Πάνα κι' από τις Νύφες, η γίδα και η προβατίνα πήγαιναν όμοια και βύζαιναν ξεχωριστά δυο πανώρια βρέφη. Βοσκοί τα μεγάλωσαν τα παιδιά, μα στο τέλος ανακαλύφθηκαν οι γονείς τους και όλα τελειώνουν μέσα σ' ένα πολύ ευχάριστο, χαρούμενο τέλος.