Σε μια χώρα στην οποία κανείς δεν επικαλείται και δεν λατρεύει τον Χριστό με καταδηλωτικό αλλά μόνον με συνυποδηλωτικό τρόπο, αντικαθιστώντας τον με ονόματα που συνεκδοχικά (και εντέλει μετωνυμικά ή μεταφορικά) σχετίζονται μαζί του, σε μια χώρα στην οποία η αλλοτρίωση και πραγμοποίηση του προσώπου του εμφανίζει την εκκλησία στη θέση του, ως σώζουσα, και όχι ως σωζόμενη όπως θα ήταν το αναμενόμενο, σε μια χώρα στην οποία όλοι είναι χριστιανοί και κανένας δεν είναι, και αντίστροφα, κανείς δεν είναι χριστιανός και όλοι είναι, αναδεικνύεται ως επείγουσα η ανάγκη να ξαναδούμε το ζήτημα των δογμάτων ή των κομμάτων με έναν τρόπο διαφορετικό από εκείνον με τον οποίον το είδαμε ως τώρα.