Η τελευταία ποιητική συλλογή του Γιάννη Α. Φίλη, "Δυτικά του Ομήρου" που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μελάνι, είναι μια αναζήτηση του αρχέγονου πάθους της ζωής που οδηγεί τον άνθρωπο μέσα από τις ιδιοτροπίες του χρόνου, σχεδόν με βιολογική αναγκαιότητα. Αυτό το πρωτογενές πάθος ξεδιπλώνεται στις δύο ενότητες που έχει το βιβλίο και σε τόπους που ο ποιητής έχει ζήσει: την Ασίνη, το Ναύπλιο, τα Χανιά, την Κεντρική και Βόρεια Αμερική.

Το βιβλίο ξεκινάει με την πρώτη θάλασσα που ο ποιητής μικρός εβίωσε "τότε που οι πανταχόθεν λέξεις / εξηγούσαν τα έργα των ανθρώπων αλάθητα / και χώρος για αμφιβολία δε μου δόθηκε." Διατρέχει με εικόνες και μύθους την Ιστορία που με την ανυπέρβλητη δύναμη της καθορίζει τη θέση μας στον κόσμο, που πάντα όμως κρύβει την απόλαυση για τον ασκημένο. "Και το σώμα της ήταν τραχύ και λείο / και είχε τη γεύση από νησί... και μ' έριξε έρμαιο / στου καλοκαιριού την αλητεία."

Η πάλη με το χρόνο γίνεται πάλη με τις επιθυμίες μας που οδηγούν στη βία, στην οικολογική κρίση και στην αναπόφευκτη τελική ήττα, όπου τους περισσότερους μας περιμένει η σύντομη μνήμη και η μακρά λήθη: "Ελπίζω μια μέρα ένα παιδί που θα χτίζει τον κόσμο / να πάρει τα έργα μου / και να τα δώσει γελώντας στον άνεμο." Ποιήματα γραμμένα με ένταση όπου συναντώνται αρχαίοι και σύγχρονοι κόσμοι όπως αρχαίος και σύγχρονος είναι ο άνθρωπος.