Ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο διασημότερος ποιητής του κόσμου εδώ και εκατό χρόνια, ο λυρικός με τις περισσότερες πωλήσεις σύμφωνα με το σύγχρονο βιογράφο του Γκράχαμ Ρομπ, στο τέλος της σταδιοδρομίας του, κι αφού είχε εξαντλήσει την ικανότητα του να πειραματίζεται και να διαπρέπει σε πρωτοτυπία και τόλμη στο χειρισμό του στίχου σταθερής μορφής, πέτυχε, στα είκοσί του χρόνια, να εναντιωθεί στις δεξιοτεχνικές αρετές του, να θάψει τους θησαυρούς του, να διαμορφώσει έναν κώδικα γλώσσας, που βρισκόταν πολύ κοντά στον αποκρυφισμό, και να τον χρησιμοποιήσει στη συγγραφή των "Εκλάμψεων". Έναν κώδικα γλώσσας όπου η μαεστρία κρύφτηκε μέσα σε μια θαυματουργική "αδεξιότητα", κι όπου η "παιδικότητα" συγχωνεύτηκε με την πιο βαθιά ενόραση, ο ρεαλισμός με την ουτοπία, η ύλη με τ' όνειρο, η μελαγχολία με την άγρια χαρά, η ηθική και η λογική έχασαν όλα τα ερείσματά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κέρδισαν έδαφος η ανηθικότητα και το παράλογο. Αποτέλεσμα: μια ποίηση εντελώς μετέωρη, εντελώς ανοιχτή, έξω και πάνω από όλες τις εποχές, πάντα επίκαιρη και πάντα κρίσιμη, βαθιά προσωπική-απολύτως αντικειμενική, στην εντέλεια επεξεργασμένη-γραμμένη στο γόνατο, και το κυριότερο φρέσκια σαν λουλούδι και ταυτόχρονα παλιά σαν χιλιόχρονο παραμύθι, καυτή σαν λάβα και ψυχρή σαν λογισμικός τύπος, άμεση σαν καθημερινή φράση και σιβυλλική σαν αίνιγμα, ρυπαρή σαν ανατολίτικος δρόμος και αγνή σαν αγγελικό πρόσωπο. Ποίηση εφηβικού σφρίγους όπου φώλιασε η οραματική ψυχή αιωνόβιου ερημίτη. [...]

(από την εισαγωγή του Στρατή Πασχάλη)