Η ανάδειξη όψεων μιας ανθρωπολογικής ιστορίας της ύστερης Μεταπολίτευσης από την πλευρά της αναπηρίας είναι το θέμα της μονογραφίας αυτής. Πρόκειται για ένα ταξίδι στους τρόπους νοηματοδότησης της σχέσης αναπηρίας και αρτιμέλειας, των ζητημάτων προσβασιμότητας καθώς και του ρόλου των γονιδιακών θεραπειών στις ζωές των ανάπηρων σωμάτων, σε μια εποχή που κυριαρχούσε στην Ελλάδα το πολιτικό ρεύμα του εκσυγχρονισμού.

Ποια είναι η θέση των ανάπηρων ανθρώπων στο εκσυγχρονιστικό αφήγημα για ευχερή, ευέλικτα σώματα και ποιες οι συνδέσεις του λαϊκιστικού αφηγήματος αυτού με τα επονομαζόμενα "τρωτά" και "δυνατά" στοιχεία του ελληνισμού; Είναι ερωτήματα που συζητά η μελέτη αυτή, η οποία εμπνέεται από την ψυχανάλυση, τη φιλοσοφική σκέψη των Michel Foucault και Martin Heidegger, συνομιλώντας παράλληλα με την κριτική θεωρία της αναπηρίας και τη φεμινιστική κριτική.