[...] Η κατοχή και ειδικότερα ο εμφύλιος πόλεμος μέχρι σήμερα αποτελούν μια σχεδόν απαγορευμένη ζώνη από τους επίσημους ιστορικούς της φωτογραφίας. Τα στεγανά όμως πρέπει να σπάσουν και να καταγραφούν όλα τα στοιχεία των φωτογράφων. Χρησιμοποιώντας δε σαν κυρίαρχο κριτήριο, το ήθος, να αναλυθεί και αξιολογηθεί και το φωτογραφικό έργο αλλά και η κοινωνική προσφορά τους.
Η περίπτωση του φωτογράφου Λαζάρου Ακερμανίδη είναι πολύ ιδιαίτερη στο χώρο της φωτογραφίας. Όχι μόνο γιατί το φωτογραφικό του αρχείο, ελέχθηκε ότι εχάθηκε και κατόπιν ευρέθηκε, αλλά γιατί η οικειοποίησή του από άλλο φωτογράφο μπέρδεψε τους ιστορικούς και προξένησε αλυσιδωτά λάθη στην καταγραφή των στοιχείων, πράγμα ιστορικά ανεπίτρεπτο. [...]
Το χαμένο φωτογραφικό αρχείο, και κατά γενική ομολογία αξιολογότατο, βγήκε στο φως χάριν της επιμονής του ανιψιού του φωτογράφου κ. Ιωάννη Ακερμανίδη που το είχε διασώσει. Ο οποίος προσπαθούσε επί χρόνια να αποδείξει την πατρότητα των φωτογραφιών που παρουσιαζόντουσαν σε εκθέσεις άλλων φωτογράφων. Περιπέτειες που φαντάζουν τραγελαφικές με τα σημερινά αδιάψευστα στοιχεία. [...]

(Μανόλης Κασιμάτης)