Στίγματα είναι όλα εκείνα τα σημάδια που κουβαλάμε πάνω μας και μέσα μας, και μας θυμίζουν τα μαρτύρια μας, μα ταυτόχρονα μας δυναμώνουν· γιατί επιβιώσαμε, είμαστε εδώ, μπροστά σε μια νέα αρχή. Jan, σου αφιερώνω αυτό το βιβλίο γιατί με δίδαξες πως ποτέ δεν πρέπει να σταματάμε να παλεύουμε, ακόμα και όταν το ένα κακό μαντάτο υποδέχεται το άλλο. Ακόμα και όταν οι δυσκολίες μας γονατίζουν, μας ξαπλώνουν και μας φέρνουν ένα βήμα πριν το τέλος. Γιατί, αν μη τι άλλο, το να μάχεσαι είναι το νόημα της ζωής. [...Οι τελευταίες σελίδες που διάβασε στο βιβλίο που του εμπιστεύτηκε ο Πατέρας δε βγάζουν νόημα. Το νιώθει ασήκωτο και σχεδόν γλιστράει από τα χέρια του. Μυρίζει άσχημα, λες και το μαύρο δέρμα που είναι δεμένο άνηκε σε ένα ψοφίμι που δεν ξεπλύθηκε ποτέ. Η ελπίδα που υποσχόταν μέχρι και πριν από λίγο, μεταμορφώθηκε απότομα σε πόνο, θλίψη και χαμό. Το δωμάτιο που διαμένει μικραίνει απότομα, ενώ την ίδια στιγμή ο λαιμός και τα χείλη του ξεραίνονται. Η γεύση του πούρου του τον αηδιάζει. Αναστενάζει και ο καπνός τον κάνει να βήξει. Δε θυμάται την τελευταία φορά που τον έπνιξε ο καπνός. Ίσως την πρώτη φορά που κάπνισε. Κουνώντας το κεφάλι του κλείνει το βιβλίο και το βάζει στην εσωτερική τσέπη του παλτού του. Ρουφάει άλλη μια τζούρα και εκπνέει δημιουργώντας ένα σύννεφο καπνού. Οι τοίχοι του δωματίου του εξαφανίζονται από τα μάτια του, ώσπου η διάλυση του καπνού τούς επιτρέπει να εμφανιστούν. Μοιάζουν πιο σκοτεινοί από πριν. Η φλόγα των κεριών είναι αμυδρή και θαμπή. Λες και τα μάτια του έχουν θυμώσει με το φως και το απωθούν. Τέσσερις μήνες. Τόσο περίμενες για να μου τα αλλάξεις όλα. Γιατί;...]