"Μου λείπει η θάλασσα μαζί σου. Ακόμη και στα παγωμένα νερά με παρέσυρες πάντα, τι χάνουν αυτοί απέξω που απλά μας κοιτούν."

Αυτός, ένας Έλληνας που ζει στη Γερμανία, γράφει σ' εκείνη, μια Ελληνίδα που μένει στην Ελλάδα. Μέσα από το γράμμα αυτό αναδύονται δυο διαφορετικοί κόσμοι: ο δικός του, της Δυτικής Ευρώπης του σήμερα, ο δικός της, μιας Ελλάδας που προσπαθεί να βγει από τη φθορά -ο δικός του, του επιστήμονα, ο δικός της, της καλλιτέχνιδας- αλλά και το κοινό τους παρελθόν, οι κοινές αναμνήσεις, η πολύπλοκη σχέση τους, το πάθος τους δια μέσου του χρόνου.
Ο Φίλιππος θυμάται, αναπολεί: τη γνωριμία του με τη Δάφνη, αυτά που τους σφράγισαν στα φοιτητικά τους χρόνια, τη δεκαετία του '60, αλλά κι αυτά που, ίσως χωρίς να το θέλουν, τελικά τους χώρισαν. Και τώρα;
Το γράμμα αυτό, με όλη τη νοσταλγική ατμόσφαιρα του Ρήνου τους, απευθύνεται απεγνωσμένα στη Δάφνη. Ύστατη ίσως προσπάθεια συνεννόησης και προσέγγισης, ίσως η παρακαταθήκη τους, ο φόβος του ορατού πλέον θανάτου, η ξαφνική μοναξιά, ο νόστος, όλα αυτά βγαίνουν σε μια ειδική για εκείνον στιγμή με μια μορφή λιτή, αλλά ταυτόχρονα χειμαρρώδη.