Τελείωσε κι αυτό το βιβλίου μου, το όγδοο στη σειρά. Και σ' αυτό, όπως και στ' άλλα, τα περισσότερα κείμενα, τα περισσότερα περιστατικά, τα πρόσωπα και τα πράγματα είναι πού αλλού; Από την Αμαλιάδα.
Το 'φερνα από εδώ, το 'φέρνα από εκεί, δεν ήθελα να ξεκολλήσω... Αμ το χέρι μου, περίεργο πράγμα και τούτο. Τόσα πράγματα μπορούσε να γράψει. Γύρισα σε κάθε γωνιά της γης, είδα του κόσμου τα πράγματα, έζησα συνταρακτικά γεγονότα κι ευτυχισμένες στιγμές. Κι όταν τα σκεφτόμουν όλα αυτά κι ήθελα να τα γράψω, το χέρι μου κόλλαγε πάνω στο χαρτί και δεν ήθελε να ξεκολλήσει από κει, δεν άλλαξε ούτε μια σειρά, κι όταν το μυαλό μου πήγαινε στην Αμαλιάδα, στους ανθρώπους της, έτρεχε πάνω στο χαρτί, λες και το κυνήγησαν... Και γέμιζαν οι σελίδες, και τελείωναν τα κεφάλαια, χωρίς να το καταλάβεις. Τι να γίνει; Πατρίδα είναι αυτή, Αμαλιάδα τη λένε, το λες και γεμίζει το στόμα σου, ενώ ταυτόχρονα το μυαλό σου γεμίζει από εικόνες, συναισθήματα, αναμνήσεις...[...]