"Τώρα θέλω να το μπάσεις αργά αργά, με το μαλακό στο νόημα. Πλύνε το, ντύσε το, χόρτασέ το. Κράτησέ το μακριά από τις στρίγκλες, τις λαίμαργες... Ένα παιδάκι είναι. Με το μαλακό. Έχει καιρό μπροστά του να δει την ασκήμια. Μάθε το να μιλάει σαν πρέπει, να σέβεται, να ντύνεται, να φέρεται. Τώρα είναι ένα ζωάκι. Που σαν να έφυγε από τσίρκο που καιγόταν. Τώρα, οικογένεια ήταν; Πατρίδα ήταν; Θα σε γελάσω. Τη βαφίσαμε Λουίζα. Γιατί μοιάζει - είπε η Λία - με φυτάκι ακόμα. Κάμε τη λοιπόν να ανθίσει, μπας και μοσχομυρίσει το βρομερό μπορντέλο μας."