Στα κείμενα αυτά καταθέτω κάτι από τον έρωτά μου στην Γυναίκα όχι μόνο ως επίγεια παράσταση, αλλά και ως ιερό συμπαντικό θέσμιο.

Σε ώρες μεγάλης μοναξιάς, προαισθάνθηκα τον οίστρο που ορίζει την ύπαρξη της ως φερεγγυότητα για τον κόσμο ή τον Θεό που κινδυνεύει.

Καταθέτω τα κείμενα αυτά με την ελπίδα ότι θα συμβάλλουν στην ενίσχυση της αποστολής της στην ιστορία ως φορέως του αξιολογικού συστήματος και ως απεριόριστης παραμυθίας στις θύελλες του χρόνου και των καιρών.