...Η Ερατώ δασκάλα ενός Δημοτικού σχολείου κι ο Αλκίνοος ένας μικρός τρόφιμος του ορφανοτροφείου.

Ήταν νεοδιόριστη θυμάται κι αναρριγεί, αναβιώνοντας την στιγμή που δυο φοβισμένα γαλανά ματάκια έψαχναν απεγνωσμένα από κάπου να πιαστούν.

Την υπνώτισε αυτό το βλέμμα, κάτι της θύμιζε λατρεμένο, κάτι που γέμιζε την ψυχή της χαρά κι απόγνωση.

Δεν του έδωσε σημασία στην αρχή. Ένα πρωτάκι ήταν που το συμπάθησε λίγο περισσότερο από τ’ άλλα. Έφτασε να γίνει το "βασανάκι" της, όχι κι άδικα αφού κάτι ασυνήθιστα δυνατό την τραβάει κοντά του. Στο κοίταγμά του εικόνες ξεπετιούνται που αναζητούν αναγνώριση, για να χαθούν ευθύς αμέσως στο ομιχλώδες χθες...