Το ανά χείρας βιβλίο ασχολείται με ένα ζήτημα που αποτελεί κεντρικό σημείο στις πολιτικές των διεθνών οργανισμών, αλλά και των κρατών, κυρίως μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ: την προστασία των μειονοτήτων.

Το εγχείρημα προσκρούει σε δύο σημαντικά εμπόδια: την απουσία ενός γενικά αποδεκτού νομικού ορισμού των μειονοτήτων και την ανυπαρξία ενός σαφούς πλαισίου νομικών ρυθμίσεων για την προστασία τους, με την εξαίρεση του Αρθ. 27 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, διάταξη προβληματική και ξεπερασμένη.

Η επιλογή των παρευξεινίων κρατών της πρώην ΕΣΣΔ έγινε με το σκεπτικό ότι έχουμε έναν χώρο με διαρκώς αυξανόμενο γεωπολιτικό ενδιαφέρον που, σε μεγάλο βαθμό, επικεντρώνεται στην αντιμετώπιση των διαφόρων μειονοτήτων από τα κράτη που προέκυψαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα ανεπίλυτα αποσχιστικά ζητήματα στην πρώην ΕΣΣΔ εντοπίζονται - στο συνοδό τους - στον ευρύτερο παρευξείνιο χώρο (Υπερδνειστερία, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Αμπχαζία, Ν. Οσσετία, Τσετσενία), αλλά και με κοινά γεωπολιτικά χαρακτηριστικό που δεν εμφανίζονται πχ. στις Βαλτικές χώρες οι οποίες διέπονται πλέον από το νομικό και πολιτικό πλαίσιο των κανόνων της Ε.Ε.

Ο χωρισμός του υλικού σε 3 μέρη έγινε με γνώμονα τις ανωτέρω παρατηρήσεις. Έτσι, στο πρώτο μέρος αναδύονται διεξοδικά τα στοιχεία που προσδιορίζουν την έννοια της μειονότητας, με αναφορές στις πιο πρόσφατες εξελίξεις τόσο σε θεσμικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο διεθνούς βιβλιογραφίας. Στο δεύτερο μέρος περιγράφεται ο μηχανισμός προστασίας της Σύμβασης Πλαίσιο για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων, ως το μοναδικό ad hoc διεθνές νομικό κείμενο για την προστασία των μειονοτήτων, το οποίο παράλληλα δεσμεύει και όλα τα υπό διερεύνηση κράτη, ενώ το τρίτο μέρος είναι αφιερωμένο στην αντιμετώπιση των επιμέρους μειονοτικών ζητημάτων σε κάθε ένα από τα παρευξείνια κράτη.