Ύστερα από τρία χρόνια, παίρνοντας τη σύνταξή της από το Βρεταννικό Ναυαρχείο όπου είχε μια θέση προϊσταμένης, η Ιμογένη Μακ Κάρθερυ, κόρη ενός πρώην λοχαγού της Στρατιάς των Ινδιών, ξαναγύρισε στο γραφικό της χωριό. Η είδηση της επιστροφής της που διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, με ταχύτητα αστραπής, όπως ήταν επόμενο, αναστάτωσε τους κατοίκους του Κάλλαντερ. Η ανάμνηση των περιπετειών της, ο δυναμικός τρόπος που αντιμετώπιζε τα πράγματα και η μανία της να σπέρνει γύρω της πτώματα έκαναν τους απλοϊκούς ανθρώπους του Κάλλαντερ να τη φαντάζονται άλλος με τη μορφή της Ιεζάβελ και άλλος με τη μορφή της Ζαν Ντ' Αρκ. Για τον αστυνόμο Άρτσιμπαλντ Μακ Κλόσταφ που η είδηση του ερχομού της κοκκινομάλλας γεροντοκόρης τον βρήκε τη στιγμή που έπαιζε μια παρτίδα σκάκι, σήμαινε - πρέπει να το ομολογήσουμε απερίφραστα - καταστροφή! Ο ευφάνταστος αστυνόμος έβλεπε κιόλας να γεμίζει ο τόπος από αίματα και νεκρούς - πράγμα κάπως υπερβολικό, όπως θα δούμε - μια και η καημένη η Ιμογένη δεν είχε καμμιά πρόθεση να μεταβάλει το Κάλλαντερ σε σφαγείο. Το πολύ-πολύ, έτσι για να κρατηθούν τα προσχήματα και για τη διατήρηση των εθίμων - και παρά την απόγνωση του ξενοδόχου Τζέφερσον Μακ Πάντις, αμείλικτου εχθρού της από παλιά - να σήκωνε απλώς την αυλαία σ' ένα σκηνικό μιας ασήμαντης μικροαυτοκτονίας. Μιας αυτοκτονίας, όμως, που όπως θα παρατηρήσετε, παρουσίαζε μιαν αξιόλογη πρωτοτυπία: το θύμα είχε κατορθώσει να τερματίσει τη ζωή του σε μια στιγμή που - σύμφωνα με την έκθεση του γιατρού Έλσκοτ - βρισκόταν λιπόθυμο ύστερα από ένα δυνατό χτύπημα στην ινιακή χώρα.