"...Η ρήξη που επήλθε στη δεκαετία του 1960 και η οποία έχει καταχωρισθεί ως απομάκρυνση από τον μοντερνισμό φαίνεται να επηρεάζει αλλά και να ευνοεί ιδιαίτερα τους 'Ελληνες καλλιτέχνες που έζησαν και έδρασαν στο Παρίσι στις δεκαετίες του 1960 και 1970. Η χρήση διαφόρων μέσων έκφρασης και υλικών επιτρέπει στους Δημήτρη Αληθεινό, Δανιήλ, Θόδωρο (Παπαδημητρίου), Βαλέριο Καλούτση, Βλάση Κανιάρη, Γιώργο Καραχάλιο, Νίκο Κεσσανλή, Ιάσονα Μολφέση, Γιάννη Μπουτέα, Κωνσταντίνο Ξενάκη, Ναυσικά Πάστρα, Παύλο, Χρύσα Ρωμανού, Τάκη, Γιώργο Τοΰγια, Γιώργο Τουζένη, Φιλόλαο, ΚώσταΤσόκλη να πειραματισθούν αλλά και να ικανοποιήσουν όλες τις αισθήσεις, τους επιτρέπει να αναπτύξουν συμβολικά σχήματα τα οποία κοινοποιούν την πολιτισμική ιστορία της καταγωγής τους με τρόπο ώστε να αναπτύσσουν ένα εικονολογικό σύστημα, το οποίο λειτουργεί ως συμβολικό σύστημα μεταμορφώσεων, που υπογραμμίζει, σε διεθνές πλέον επίπεδο, την καταγωγή αλλά και την επιρροή ενός πολιτισμού σε έναν άλλον. Η έξοδος της τέχνης προς την κοινωνία, επέτρεψε στους Έλληνες καλλιτέχνες να απελευθε¬ρωθούν από ό,τι μπορούσε να χαρακτηρισθεί πολιτισμική καταβολή, έτσι ώστε την ίδια αυτή την καταβολή να την εμφυσήσουν στις παρούσες κοινωνικές συνθήκες που διαπότιζαν τη γαλλική κοινωνία, οι οποίες εξέφραζαν αλλά και αναφέρονταν στις μεταλλαγές της κοινωνικής ζωής... Η σχέση που αναπτύσσουν μεταξύ ιδέας, έννοιας και υλικού διαφαίνεται να είναι μια σχέση η οποία αξιοποιεί πρωτίστως την αντίληψη καθιστώντας την υλικό κοινωνικο-πολιτικής κριτικής. Ωστόσο η σχέση τους με τα υλικά είναι μια σχέση που αντικαθιστά την έννοια από το αντικείμενο, με αποτέλεσμα οι εικόνες τους να διαμορφώνουν μια γλώσσα που ενσαρκώνεται από τα υλικά...."