Η ανά χείρας μελέτη για τη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία ξεκινάει από το 1974 και φτάνει μέχρι τις ημέρες μας. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, καλύπτει το σύνολο της μεταπολεμικής περιόδου. Το βιβλίο δοκιμάζει να απαντήσει στο εξής θεμελιώδες ερώτημα: Πώς αναπαριστάται η σχέση ατομικού και συλλογικού στην πεζογραφία της Μεταπολίτευσης; Πρόκειται για ένα κρίσιμο ερώτημα, αφού η Μεταπολίτευση έρχεται να μεταβάλει ριζικά όλα τα προδικτατορικά δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας και, ενώ ξεκινάει από ένα στιγμιαίο γεγονός, την πολιτειακή αλλαγή του 1974, επεκτείνεται σε πολλαπλά πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά επίπεδα, αποκτώντας μια εξαιρετικά μακρά διάρκεια, που τερματίζεται μόνο με την εποχή της κρίσης.

Η πορεία της μεταπολιτευτικής πεζογραφίας δεν είναι αναπότρεπτη ή μονόδρομη και θυμίζει περισσότερο την κίνηση του εκκρεμούς: από την κοινωνία προς το άτομο και από το άτομο προς την κοινωνία. Επίσης, το βιβλίο διαγράφει τη διαδρομή από τη δημοσιογραφική ή την επικαιρική κριτική προς μια γραμματολογία εν τω γεννάσθαι, που πασχίζει να δώσει ιστορική προοπτική στο υλικό της, αλλά δεν μπορεί και, εντέλει, δεν θέλει να αποτινάξει ούτε την αίσθηση του καιρού της ούτε την αξιολογική της βάση. Πρόκειται για μια γραμματολογία που δεν απευθύνεται σε κάποιον μακρινό αναγνώστη ενός αδιάγνωστου μέλλοντος, αλλά στον αναγνώστη που έχει κοινά βιώματα με τον κριτικό που έγινε γραμματολόγος.