Στο παρόν πόνημα επιχειρείται να παρουσιαστούν οι απαντήσεις που δίνει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας τόσο στο ερώτημα για τον ουσιακό χαρακτήρα του ανθρώπου, όσο και στο ερώτημα για τη σχέση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του, δεδομένου ότι ο άνθρωπος, στη βυζαντινή παράδοση, νοείται στα πλαίσια της σχέσης του με τον Θεό. Ο Καβάσιλας προτείνει μία τυπολογία εμμενών τρόπων ύπαρξης, η οποία αντιτίθεται σε κάθε παραχάραξη και σε κάθε άρνηση του εγκόσμιου χαρακτήρα του ανθρώπου. Προτείνει τρόπους σκέψης και δράσης του ανθρώπου, οι οποίοι θα τον βοηθήσουν να βγει από τα υπαρκτικά αδιέξοδα της παράλογης μοναχικότητα, και θα τον καταστήσουν ικανό να έρθει σε επικοινωνία με τον Δημιουργό του. Αυτή η συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό είναι, ουσιαστικά, η σύναψη του ανθρώπου με τον Χριστό, η χριστοποίησή του. Ο Καβάσιλας θα περιγράψει τη φύση αυτή της πνευματικής ζωής και της συνακόλουθης μεταμόρφωσης του ανθρώπου.