Όταν ο θεατής θα έχει ικανοποιήσει την περιέργειά του για τις περιπέτειες του δράματος, όταν από την τελική καταστροφή θα έχει κορέσει την αναμονή του, -αναμονή που μήδε ποταπή είναι μήδε επαίσχυντη, αλλά που απομακρύνει την προσοχή από τις αποχρώσεις και τις κρυμμένες ομορφιές,- καλό είναι να διαβάσει τη "Νεκρή βασίλισσα". Εκείνο που κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση σ' αυτή την ανάγνωση είναι η ελευθερία που ο συγγραφέας παίρνει με τα πρόσωπά του. Η Ινές, ο Πέντρο, η Ινφάντα, ο βασιλιάς Φερράντε έχουν απογυμνωθεί με μια τόλμη που σπάνια εφαρμόζεται στα ιστορικά πρόσωπα. Τα ιστορικά πρόσωπα παρουσιάζονται στο θέατρο πότε φουσκωμένα από το σεβασμό του ποιητή, πότε παραμορφωμένα από το μίσος του ή χλωμιασμένα από την υπερβολική του περίσκεψη, προσαρμοσμένα κατά κανόνα σε στενά θεατρικούς σκοπούς, χωρίς πραγματική ψυχολογική αλήθεια.
[...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)