Εκτός από μια εκτενή επιχειρηματολογία που προσπαθεί να τεκμηριώσει την αναπαραγωγική, τελικά, λειτουργία της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και την αδυναμία της να σταθεί συνεπής στους στόχους που διακηρύττει για την πολιτική παιδεία με τα υπάρχοντα σχολικά εγχειρίδια και προγράμματα, η παρούσα εργασία προσπαθεί να σταθεί στο πλευρό όλων εκείνων που υποστηρίζουν ότι η κατασκευή του δημοκρατικού υποκειμένου, του υποκειμένου της χειραφέτησης, δεν μπορεί παρά να υλοποιείται βιωματικά, κυρίως στην πρώιμη και μέση εφηβική ηλικία. Επιχειρεί δε να εμβαθύνει σε αυτές τις θέσεις στηριζόμενη σε θέσεις της σύγχρονης Πολιτικής Θεωρίας και Κοινωνικής Ψυχολογίας για τη διαπλαστική δυναμική του πλήθους και σε εφαρμόσιμες εκπαιδευτικές πρακτικές που ενισχύουν τις αξίες της ισοελευθερίας και την προοπτική της χειραφέτησης. Τέλος, προκειμένου να διασφαλιστεί αυτή η προοπτική, παρουσιάζει ορισμένες αναγκαίες προϋποθέσεις και αλλαγές στη λειτουργία των κοινωνικοπολιτικών θεσμών.