"Ας έρθουν λοιπόν οι αναθεματισμένοι οι ντρόου!" Παντού γύρω μου διέκρινα ενθουσιασμό, στους ντουάρφ, στην Κάτιμπρι, ακόμη και στον Ρέτζις, τον χάλφλινγκ που προτιμούσε να προετοιμάζεται για φαΐ και ύπνο παρά για πόλεμο. Το ίδιο ένιωθα κι εγώ. Αυτή τη γαργαλιστική προσμονή, τη συντροφικότητα που μας έκανε να δίνουμε φιλικά χτυπήματα στις πλάτες, να επαινούμε ακόμα και την πιο ασήμαντη προσθήκη στην κοινή άμυνα και να επευφημούμε όλοι μαζί κάθε φορά που μαθαίναμε κάποιο καλό νέο.
Τι ήταν αυτό λοιπόν; Ήταν κάτι περισσότερο από κοινός φόβος, περισσότερο κι από την εκτίμηση εκείνου που είχαμε και κινδυνεύαμε να χάσουμε από ώρα σε ώρα. Εκείνη την περίοδο, που επικρατούσε η ευφορία της ξέφρενης προετοιμασίας, δεν είχα αντιληφθεί τι ήταν. Τώρα, αναπολώντας τα γεγονότα, είναι εύκολο να το καταλάβω. Ήταν ελπίδα.