Το βιβλίο πραγματεύεται τη σχέση ενός φυσικού ζωτικού πόρου, του νερού, με την εξωτερική πολιτική. Διερευνά εάν επικρατεί στα θέματα της υδροπολιτικής το εθνικό συμφέρον στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής ενός κράτους, ή εάν επικρατούν ευρύτεροι ομογενοποιητικοί παράγοντες, όπως η θρησκεία, ο κοινός πολιτισμός και η κοινή εθνική καταγωγή, ή εάν επικρατεί η αίσθηση της ανάγκης θέσπισης ενός ρυθμιστικού πεδίου, το οποίο θα προσδιορίζει κοινά αποδεκτούς κανόνες δράσης για όλους τους συμμετέχοντες. Επιχειρείται να καταδειχθεί, σε ποιο βαθμό το νερό αποτελεί συνιστώσα της εξωτερικής πολιτικής, εάν αποτελεί εργαλείο υψηλής πολιτικής και σε τι βαθμό την επηρεάζει ή συμβάλλει στη διαμόρφωσή της. Η σχέση του νερού και της εξωτερικής πολιτικής εξετάζεται στις χώρες της Μέσης Ανατολής, σύμφωνα με τον γεωπολιτικό ορισμό της. Ειδικότερα εξετάζεται στις περιπτώσεις εκείνες όπου το νερό αποτελεί διακύβευμα ή όπου ανακύπτουν σημαντικές διασυνοριακές διαφορές και ζητήματα διακρατικών σχέσεων που άπτονται ειρήνης ή πολέμου, ώστε να καταδειχθεί ο ρόλος του νερού ως εργαλείο πολιτικής και η επίδρασή του στη διαμόρφωσή της, ενώ διερευνώνται οι σχέσεις μεταξύ επτά χωρών και κρατικών οντοτήτων της περιοχής: της Τουρκίας, του Ιράκ, της Συρίας, της Ιορδανίας, του Ισραήλ, του Λίβανου και της Παλαιστινιακής Αρχής.