Η Καλλιρρόη Παρρέν, παρά το ξενικό της επώνυμο, ήταν ακραιφνής Ελληνίδα, καταγόμενη από το γένος Σιγανού και από το "ξακουσμένο νησί της Κρήτης", όπως με υπερηφάνεια δήλωνε η ίδια στο Διεθνές Συνέδριο του Παρισιού το έτος 1889. Έγινε, όμως, γνωστή με το επώνυμο του γαλλο-αγγλικής καταγωγής συζύγου της Ιωάννη Παρρέν, όπως ήταν τότε ο νόμος και το έθιμο.
Η πρώτη επιτυχημένη γυναίκα δημοσιογράφος και εκδότρια της Εφημερίδος των Κυριών (1887-1917), η Καλλιρρόη Παρρέν έζησε σε μια εποχή σημαντικών κοινωνικών ζυμώσεων. Η ίδια υπήρξε υπεύθυνη για τις πρώτες κοινωνικές και θεσμικές αλλαγές τις σχετικές με τη θέση της γυναίκας στον εκπαιδευτικό, εργασιακό και οικογενειακό χώρο. Ήταν η γυναίκα που έθεσε επί τάπητος το "γυναικείο ζήτημα" και ανάγκασε την ελληνική κοινωνία να το αναγνωρίσει και να το κουβεντιάσει. Οραματίστηκε να αφυπνίσει την Ελληνίδα και να την στρατολογήσει στην εθνική αναγέννηση της Ελλάδας· ένα έργο ζωής, το οποίο βρήκε και λογοτεχνική έκφραση μέσα σε έξι μυθιστορήματα, τρία θεατρικά έργα, ιστορικές μελέτες και διηγήματα· έργα τα οποία αναλύονται στην μελέτη αυτή.
Η Παρρέν υπήρξε μια ανακαινιστική δύναμη για την Ελλάδα. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα, που τιμήθηκε με τον ασημένιο και τον χρυσό Σταυρό του Φοίνικος του Τάγματος του Ταξιάρχη από τους βασιλείς Κωνσταντίνο και Γεώργιο Β', το 1921 και το 1936 αντιστοίχως, καθώς και με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών, το 1936, για την "υπέρ της Ελληνίδας εθνωφελή δράσιν" της. Την ίδια χρονιά τιμήθηκε ακόμη με το Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων, "το πρώτον απονεμόμενον" σε γυναίκα και το Αργυρό Μετάλλιο του Ερυθρού Σταυρού, για το "μεγαλούργημα" της "Μάνας της νεωτέρας Ελληνίδας". Και είναι η πρώτη Ελληνίδα, η οποία κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη, όταν πέθανε, στις 16 Ιανουαρίου του έτους 1940.