Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας πραγματεύεται την χρήση του ντιβίζι στα έγχορδα, οδηγούμενος σε μία σειρά πρακτικών συμπερασμάτων, όπως αυτά αποτυπώνονται μέσα από τη συγκριτική παράθεση μουσικών παραδειγμάτων από την εποχή της Αναγέννησης μέχρι σήμερα. Απευθύνεται κυρίως σε σπουδαστές ενορχήστρωσης που θέλουν να διευρύνουν τις γνώσεις του και να κωδικοποιήσουν μερικές από τις ευρύτερα χρησιμοποιούμενες ενορχηστρωτικές πρακτικές του ντιβιζιονικού στυλ, αποτελώντας ένα άριστο συμπλήρωμα σε οποιοδήποτε από τα κλασικά εγχειρίδια του είδους. Επίσης, οι πλούσιες ιστορικές και μουσικές παραπομπές που το συνοδεύουν, το καθιστούν ένα ιδιαιτέρως ελκυστικό ανάγνωσμα σε συνθέτες και μουσικολόγους.