Ο Δ.Ν. Μαρωνίτης ολοκληρώνει με τις 12 τελευταίες ραψωδίες από την Ιλιάδα, το μεγάλο έπος του Ομήρου, μετά την ιστορική πλέον μετάφρασή του της "Οδύσσειας". Είναι η πρώτη μεγάλη μετάφραση που γίνεται μετά τη μετάφραση Καζαντζάκη-Κακριδή.

Ο Πρίαμος, γιός του Δαρδάνου, στρέφει το βλέμμα του
Θαυμάζοντας τον Αχιλλέα· ψηλόκορμος κι ωραίος,
μ' έναν θεό του φάνηκε παρόμοιος. Συνάμα ο Αχιλλέας
τον Δαρδανίδη Πρίαμο θαύμαζε κι αυτός, την όμορφή του
όψη, τον τρόπο που μιλούσε.
Όταν, ένας τον άλλον βλέποντας, τον αμοιβαίο θαυμάσμό τους
χόρτασαν, πρώτος τον λόγο πήρε ο Πρίαμος, γερός θεόμορφος.

"Η Ιλιάδα είναι έπος πολεμικό: δραματοποιεί, ανατέμνει και συμπυκνώνει τον τρωικό πόλεμο σε τέσσερις μάχιμες ημέρες, που καταλήγουν σε ισόπαλη τραγωδία: ο φόνος του Πάτροκλου από τον Έκτορα και ο φόνος του Έκτορα από τον Αχιλλέα σφραγίζονται με ενδεκαήμερη ανακωχή, αφήνοντας μετέωρο το ερώτημα ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος. Τελικώς ο ιλιαδικός πόλεμος περαιώνεται δίχως νικητές και νικημένους. Αντ' αυτού ο αμοιβαίος σπαραγμός (του Αχιλλέα για τον αγαπημένο εταίρο του, του Πριάμου για τον αγαπημένο του γιό) οδηγεί σε ένα είδος συμφιλίωσης των αντιπάλων, υπογραμμίζοντας συνάμα την τραγωδία του πολέμου."