Την υπόθεση του Ιούλιου Καίσαρα -που, όπως φαίνεται, γράφτηκε στο τέλος του 1598, ή στις αρχές του 1599 -ο Σαίξπηρ την πήρε από εγγλέζικη μετάφραση του Πλούταρχου και, συγκεκριμένα, από τους βίους του Καίσαρα και του Βρούτου. [...] Η τραγωδία αυτή θα μπορούσε να έχει για τίτλο Καίσαρας και Βρούτος. Ο Ιούλιος Καίσαρας, με τις λίγες εμφανίσεις ως την πρώτη σκηνή της τρίτης πράξης, όπου σκοτώνεται από τους συνωμότες, δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε από τους πρώτους ρόλους. Ο χαρακτήρας του περιγράφεται περισσότερο από τους συνωμότες, και πολύ λιγότερο από τις εμφανίσεις του.
[...] Οι δραματικές φάσεις της συνωμοσίας ζωγραφίζονται με τη ζωηρή φράση και με τις βαθιές μεταπτώσεις των προσώπων, τονώνοντας το πρωταρχικό, το ουσιαστικό συστατικό της συνοχής και της ενότητας του έργου. Η αξιολόγηση της συνωμοσίας και του ρόλου του πλήθους είναι το στοιχείο-κλειδί για τη λύση του κυριότερου ίσως προβλήματος της σκηνοθεσίας· τη λύση, που αποκλείει τη διάσπαση σε δύο υποθέσεις, που εξασφαλίζει, δηλαδή, τη συνοχή και την ενότητα της τραγωδίας. Και το τέλος της συνωμοσίας έρχεται σαν μοίρα συντριπτική, τραγική, που φέρνει τη σύγχυση και σπρώχνει στον όλεθρο. (Α.Κ. Μπρούσαλης)