Ο Θρακικός Ελληνισμός, έδρασε και μεγαλούργησε επί αιώνες στην Ενιαία Θράκη, που μοιάζει με ανοιχτή βεντάλια. Από τον 19ο αιώνα, συρρικνώθηκε σταδιακά, από τη Βόρεια, δηλαδή την Ανατολική Ρουμελία, στην Ανατολική Θράκη, (που καθεμιά έχει έκταση μιάμισυ φορά και πλέον από την Πελοπόννησο), και τελικά περιορίσθηκε σε μια λωρίδα, τη Δυτική Θράκη, που μοιάζει σαν περισπωμένη, κατά τον Ν. Πεντζίκη, και έχει έκταση περίπου όσο η Κρήτη.

Η βεντάλια έκλεισε! Δεν μπορεί να κλείσει άλλο! Το άλλο θα είναι, αν η Ελλάδα δεν την κρατά γερά, να πέσει η βεντάλια από το χέρι της και να χαθεί! Και μετά... θα λέμε "Ο ευρών αμειφθήσεται". Αλλά ευρών δεν θα υπάρξει, γιατί ο ευρών θα έχει αποκτήσει κυριότητα εγκαταλελειμένης γης· γης πολύτιμης.

Όμως, υπάρχει και ένα άλλο ενδεχόμενο, που αχνοφέγγει, όπως κάθε ελπίδα· η βεντάλια να ανοίξει! Και ο Έλληνας να μεγαλουργήσει πολιτιστικά και οικονομικά. Το μέλλον του Θρακικού Ελληνισμού μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν ενταχθούν σ' αυτήν και τα όμορα προς τη Θράκη Ευρωπαϊκά κράτη είναι ευοίωνο. Αρκεί να μη χάσουμε τη ψυχή μας· την ελληνικότητά μας. Και, για να μη χαθεί απαιτείται μεταξύ άλλων και ιστορική επίγνωση· διότι η "Ιστορία είναι του παρελθόντος ραψωδός, του παρόντος οδηγός και χρησμωδός του μέλλοντος".

Η συγγραφή του ανά χείρας βιβλίου έχει και αυτή τη δική της ιστορία. Πώς ένας, με ρίζες από τα Χανιά της Κρήτης και την Κωνσταντινούπολη, που συνέβη να γεννηθεί στον Βόλο, ασχολήθηκε με τη Θράκη; Οφείλεται στο ότι υπηρέτησε, ως πρόεδρος Πρωτοδικών, στην Αλεξανδρούπολη και αγάπησε τον Έβρο. Το ανατολικό όριο της Ελλάδας, που κάνει εύφορη τη λιπαρή Θρακική γη, όπως και τον οφιοειδή Νέστο, το δυτικό όριό της. Ένα συνέδριο των Διοικητικών Δικαστών στην Κομοτηνή και η επιθυμία συμμετοχής με θέμα, σχετιζόμενο με τα νομικά και τον τύπο του Συνεδρίου ήταν η αφορμή. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)