Πρώτες μέρες βροχής. Στεκόμαστε πάνω σ' αυτό το καταραμένο πλοίο. Αυτοί εκεί κάτω μας κοροϊδεύουν. Έχουν γίνει μούσκεμα σαν κι εμάς, αλλά, αντίθετα από μας, διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Έχουν στήσει σωστό πανηγύρι με κρασί και γυναίκες. Και γιατί όχι άλλωστε; Εμείς τους προσφέρουμε θέαμα. Ο ονειροπαρμένος Νώε και τα απραγματοποίητα σχέδιά του. Θα 'χουν να το λένε για χρόνια.
Λίγες μέρες αργότερα. Στο αμπάρι υπάρχει ένα σημείο όπου επικρατεί περισσότερη ησυχία, αλλά είναι ασφυκτικά γεμάτο. Είναι στριμωχτά, μισοσκότεινα και ζέχνει από τη βρόμα. Η μυρωδιά της πίσσας ανακατεύεται με την μπόχα από το βρεγμένο τρίχωμα. Τα ζώα φοβούνται. Μουγκρίζουν, γρυλίζουν, βελάζουν. Όταν κάποτε σταματούν, ακούμε με ανακούφιση το χαλασμό που γίνεται έξω.
Η οικογένεια του Νώε -η γυναίκα, οι τρεις γιοι και οι νύφες τους- περιγράφουν τη ζωή δίπλα στον εκλεκτό του Θεού, ενόσω παλεύουν να επιβιώσουν από τη βιβλική καταστροφή.
Όταν ο Νώε προστάζει τους γιους του να φτιάξουν μια κιβωτό καταμεσής της ερήμου, δεν μπορεί να λύσει τις απορίες τους. Όταν στέλνει τις νύφες του να μαζέψουν ζώα, αδυνατεί να τους κατευθύνει, να τους προσφέρει χρήματα ή προστασία. Και όταν πια η βροχή ξεκινά, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η πίστη τους τώρα αρχίζει να δοκιμάζεται. Τώρα που παραδέρνουν στα κύματα, χωρίς να ξέρουν πότε θα λάβει τέλος το μαρτύριό τους, και ο κόσμος, όπως τον ήξεραν, έχει πάψει να υπάρχει...