Στριμώχτηκαν τα λόγια,/ έλιωσαν,/ στη φωτιά του έρωτα./ Και μετά ήρθες εσύ/ που σε λένε αγάπη/ και γαλήνεψες τα σώματα./ Και την τρίτη μέρα/η νόηση/ έδωσε στα πράγματα τη σημερινή τους μορφή./ Αταξία και ελευθερία./ Εντροπία.

(από το ποίημα «Επιφάνεια και βάθος»)

Τα ποιήματα του Στράτου Φαναρά πατάνε στέρεα στη γη ενώ σταθερά ρεμβάζουν τον ουρανό. Εδώ έγκειται η ποιητική τους αξία. Με τον ορθό λόγο ως βάση, τα "Κβάντα" απογειώνονται στο σκοτεινό στερέωμα της ψυχής με απροσδόκητη δύναμη, εκπέμποντας τη συγκίνηση με χειροπιαστό και άμεσο λόγο.