[...] Στην Κλεψύδρα ο ποιητής, για μιαν ακόμη φορά εγκαταλείπει την προσφιλή του λιγόστιχη μορφή ποιημάτων (στα οποία "επισημαίνει και με συγκλονιστική ευαισθησία που συγκινεί, αποτυπώνει... μέσα από ζωντανές πρωτότυπες εικόνες" - και "με τις πιο απλές λέξεις, ο ποιητής μας δίνει τις εικόνες και τα σύμβολά του", Καθημερινή, 29.9.1977, σ.6) κι επανέρχεται στην φόρμα της μεγάλης και αρχιτεκτονικά συγκροτημένης ποιητικής σύλληψης, που μολονότι φαινομενικά εκπηγάζει από ένα διαμετρικά αντίθετο κέντρο, έχει τη ρίζα της στην ίδια ανησυχία για την ανθρώπινη μοίρα, σ' ένα μίγμα συμβολισμού και συγκίνησης αντίστοιχο της θεματογραφίας του - έχοντας τα ίδια στοιχεία και την αντίστοιχη γλωσσική σημειογραφία με τις άλλες μεγάλες ποιητικές του συνθέσεις (Θαλασσοφίλητη, Σφαγή, Θρήνος, Ατλαντίδα, Αλμπατρός, Έρημος, Μεσόγειος, Γυρισμός, Λοξοδρομία) για τις οποίες η ελληνική κριτική σημείωσε: "Θάπρεπε αλήθεια... ν' αναβιώσει ύστερα από τον Κωστή Παλαμά, η επικολυρική ποίηση και η αναβίωση ήρθε στην πιο κρίσιμη ίσως στιγμή της νεοελληνικής ιστορίας" (Δ. Παπαδίτσας - για το "Θρήνο" του) και "είναι ό,τι καλύτερο γράφτηκε... και το υπ' αρ. 24 κομμάτι είναι ένα κατόρθωμα φιλολογικής ποίησης" (Αντρέας Καραντώνης στη Νέα Εστία, 15.4.1977, σ. 554) [...]