Τα κύματα έχουν και μια διάσταση ιαματική. Ειδικά τα πραγματικά κύματα, αυτά της δυτικής ακτής της πόλης που σκάνε στα βράχια όταν ο βοριάς λυσσομανά, παίρνουν τη θέση μιας ουσιαστικής θεραπείας. Όταν φυσά δυνατά σηκώνονται ψηλά και σαρώνουν τα βράχια και φτάνουν μέχρι τις επάλξεις του κάστρου και γεμίζουν το δρόμο και αφρίζουν τα νερά σαν ορμούν προς το λιμάνι και καθαρίζουν τις επιφάνειες. Αυτή η εικόνα είναι συνυφασμένη με την πορεία μας στο χρόνο, είναι η ομορφιά της φύσης στο συνταίριασμα του νερού με τη στεριά. Είναι έτοιμα τα κύματα να αλλάξουν και να διαμορφώσουν και να μας κάνουν να θαυμάζουμε και να απορούμε για τη δύναμη αυτή. Κύματα και τα ποιήματα αυτά και έχουν και αυτά έστω μεταφορικά επίσης μια διάθεση ιαματική. Βουτούν στα συναισθήματα και βοηθούν ατομικά και συλλογικά. Λειτουργούν σα φάρμακο και λυτρώνουν πολλές π(ι)εσμένες καταστάσεις, έρχονται απρόσμενα και καλύπτουν με τη δύναμή τους. Κύματα γίνονται τα ποιήματα και ιαματικές είναι οι εκρήξεις τους στην επίπεδη ζωή.

Τριάντα κύματα - ιάματα, εκρήξεις στην φουρτουνιασμένη μας κατάσταση, είναι η κατάθεση στην πέμπτη ποιητική αυτή συλλογή του Αιμίλιου Γάσπαρη.