ΚΟΧΥΛΙΑ

Αν ερωτεύτηκες σε ρέμα
χείμαρρος
Αν έθαλλες σ' αγκάθια
θηλιά
Στης λίμνης τη γαλήνη αν βυθίστηκες
θλίψη
Αν σ' αναχώματα περπάτησες
προσφυγιά
Αν χύθηκες σε θάλασσα
Αναχώρηση

Κοχύλια εξορίσουν
κοιτάσματα φωτός
σ' υποθαλάσσια ρεύματα


Αρκούν οι λέξεις να εκφράσουν την οδύνη του ψυχισμού και της ανθρώπινης μοίρας, της προσφυγιάς και του ξεριζωμού, της ανατροπής και της ασυνέχειας;
Αντέχουν οι λέξεις αλλά και ο λόγος ή λιώνουν χάπι πικρό και σιγούν μπρος στη βαρβαρότητα που κατακλύζει και απειλεί τον κόσμο μας;
Μπορούμε να επανακτήσουμε το αρχαίο νόημα των λέξεων να κατά-βυθίσουμε το βλέμμα μέσα μας και γύρω μας, απαντώντας στην πρό-κληση για συμφιλίωση και αγάπη προκειμένου να ξανακερδίσουμε την ομορφιά και τη χαρά της ζωής.
Την ιδιαίτερη ποιητική σύνθεση του βιβλίου συναποτελούν οι συλλο-γές Λιγοστεύουν οι λέξεις και Γίνομαι γιαλός. Η ποιήτρια χαμηλόφωνα αλλά και με βαθιά φωνή αφουγκράζεται τους ψιθύρους των δέντρων, των γκρεμισμένων σπιτιών, του ανθρώπου, της γης, θυμάται, εκφράζει βιωματικά και κοινωνεί την αγωνία και την οδύνη αλλά και την ελπίδα μέσα από τη συμφιλίωση και την αγάπη.