Ο συγγραφέας θέλει να περάσει το μήνυμα ότι η γλώσσα που καλείται σήμερα να υπηρετήσει ολόκληρο το φάσμα των δραστηριοτήτων μας δεν είναι η απλή Δημοτική της καθημερινότητας, όπως την ξέρουμε μέσα από τη λογοτεχνία, την ποίηση και τον προφορικό λόγο, αλλά κάτι ευρύτερο: Μόνο σ' αυτό το "ευρύτερο" μπορούν να χωρέσουν οι επιστήμες, οι τέχνες και οι πάσης φύσεως κλάδοι της ανθρώπινης δραστηριότητας. Και αυτό το "ευρύτερο" το εκφράζει μόνο ο όρος "Νεοελληνική", όπως αυτός έγινε επισήμως αποδεκτός, και όχι η απλή Δημοτική. Είναι η σύγχρονη μορφή της υπερτρισχιλιετούς αδιάλειπτης ζωντανής γλώσσας μας. Κέρδος έχουμε, αν αυτή την ευρύτητα της Νεοελληνικής την εμπλουτίζουμε διαρκώς με λεκτικά στοιχεία απαράμιλλης ακριβολογίας και καλλιέπειας από τις αστείρευτες γλωσσικές πηγές των προγόνων μας. Έγνοια του συγγραφέα είναι η διαφύλαξη και εκμετάλλευση της βαρύτιμης εθνικής κληρονομιάς μας. Θέλει να αποτρέψει Έλληνες και ελληνομαθείς να αποκοπούν - είτε ακουσίως είτε εκουσίως (το δεύτερο είναι χειρότερο) - από τον ομφάλιο λώρο της ιστορικής μας γλωσσικής συνέχειας. Να μη διστάζουν να χρησιμοποιούν λέξεις και φράσεις από την αρχαία, τη βυζαντινή και τη νεότερη λόγια γλώσσα. Έτσι, και απελευθερωμένοι θα νιώθουν από ψευτοδιλήμματα του τύπου "τι είναι και τι δεν είναι δόκιμο για χρήση", αλλά και με αισθητική καλλιέπεια θα ομορφαίνουν το λόγο τους. Ας έχουν υπόψη τους την ευστοχότατη επισήμανση του Χρ. Γιανναρά, ότι "είναι αδύνατη η ζωντανή επιβίωση και συνέχεια μιας ιστορικής γλώσσας, αν τα μεταγενέστερα ιδιώματα δεν αντλούν συνεχώς από τα προγενέστερα".