Η θεωρία της μετενσάρκωσης όπως πολύ εύστοχα τονίζει η Άννα Μπεζάντ, δίνει χαρά και θάρρος σε όσους μη θέλοντας να το χρωστούν όλα σε κάποια ανθρώπινη θεϊκή ευσπλαχνία, περιορίζονται να σοδειάζουν με υπομονή και επιμέλεια, εκείνο που θεωρούν πως είναι δικό τους κτήμα.
Η ζωή ολόκληρη αλλάζει όψη όταν η μετενσάρκωση γίνει πεποίθηση, βαθιά ριζωμένη και ανώτερη από κάθε επιχείρημα, από κάθε συζήτηση.
Η κάθε μέρα της ζωής δεν είναι πια τίποτε άλλο, παρά μια σελίδα απ' το μεγάλο δράμα της ύπαρξης. Κάθε λύπη δεν είναι παρά μια περαστική σκιά ριγμένη από σύννεφο διαβατάρικο, κάθε χαρά αναλαμπή φωτός του Ήλιου που αντικαθρεφτίζεται από ταλαντευόμενο καθρέφτη, κάθε θάνατος, η εγκατάλειψη σπιτιού που πάλιωσε.
Η δύναμη της ανώτερης νεότητας αρχίζει.