Και βέβαια δεν είμαι μια συνηθισμένη κάλτσα.
Με τέτοιο όνομα βαρύ στις πλάτες μου, δηλαδή Ευρυδίκη, είναι δυνατό να ζήσω όπως όλοι οι άλλοι;
Ζούσα μια ευτυχισμένη ζωή στη Ρουχοπολιτεία με τον άντρα μου, τον Ευριπίδη, και άλλους συγγενείς, στο σπίτι των Χατζηχαρομοφάηδων. Μια ωραία πρωία μια ξαφνική κλοτσιά του υιού Χατζηχαρομοφάη με προσγείωσε στο παιδικό δωμάτιο.
Μπρρ! Ένα δωμάτιο όπου βασίλευε η θλίψη και η σιωπή.
"Και γιατί, παρακαλώ;" θα μου πείτε. "Εμείς ξέρουμε ότι στα παιδικά δωμάτια υπάρχει μόνο η χαρά". Λάθος κάνετε, αγαπητοί μου. Τι έχετε να πείτε για τις μαύρες σακούλες που εξαφανίζουν παλιά ρούχα και παιχνίδια; Σακούλες που παίρνουν το δρόμο για την Αποθήκη.
Η αλήθεια είναι ότι οι μαύρες σακούλες με βασάνισαν πολύ και για χάρη τους ξεκίνησα ένα μεγάλο ταξίδι, με την ελπίδα να εγκαταστήσω ξανά τη χαρά στο παιδικό δωμάτιο.
Πού να σας τα λέω, είδα και ένιωσα τόσα πολλά σ' αυτό το μαγικό ταξίδι, που αποφάσισα να σας τα διηγηθώ.
Κάντε λίγη υπομονή. Σσς...
Ξαπλάρετε και γυρίστε με μπρούμυτα, έτσι θα με ακούτε καλύτερα.