[...] Το κείμενο της πρώτης γνωστής, χειρόγραφης ελληνικής μετάφρασης του Δον Κιχότη δεν σώθηκε σε αυτόγραφο (-ους) μάρτυρα (-ες). Επομένως, η έκδοσή μας, δεν μπορεί παρά να είναι φιλολογική (θα ήταν αμιγώς κριτική, αν διαθέταμε περισσότερους από έναν μάρτυρες για κάθε τμήμα του κειμένου).
Παράλληλα, όμως, η έκδοσή μας είναι και χρηστική (απευθύνεται, δηλαδή, στο σύγχρονό μας αναγνωστικό κοινό και προσπαθεί να ανταποκριθεί στην πιο άμεση ζήτησή του -τη γνωριμία του με το ίδιο το κείμενο): άρα επιλέγει μορφή που να ανταποκρίνεται καλύτερα στα σύγχρονά μας ορθογραφικά και γραφ(ηματ)ικά θέματα.
Τέλος, για λόγους οικονομίας χώρου και μόνον, η έκδοσή μας δεν μπορεί, δυστυχώς, να αναπαραγάγει, παράλληλα (συν-οπτικά) ή επιμετρικά, την άμεση, έντυπη ιταλική πηγή της μετάφρασης (την τρίτη έκδοση της μετάφρασης του L. Franciosini, 1677) και το απώτερο έντυπο ισπανικό πρωτότυπο (την πρώτη έκδοση του Cervantes, 1605-1615): ελπίζουμε πως τέτοιες συμπαραθέσεις, απαραίτητες για κάθε σοβαρή συγκριτική εξέταση, θα αποτελούν μελλοντικά τον κανόνα και όχι την εξαίρεση στην εκδοτική. [...]

(από τη σελ. 151 του βιβλίου)