Ο σημαινόμενος χρόνος του παρελθόντος, σηματοδοτεί το παρελθόν της Ιστορίας.

Ό,τι υπήρξε πρέπει να πεθάνει, για να αναπλαστεί και να ξαναγεννηθεί, στην αρχή του τέλους μιας κοσμογονίας, με βάση τον άνθρωπο και τις διαχρονικές αξίες της Ιστορίας.

Στο τέλος, ένα φιλοσοφικό σύστημα που στηρίζεται στην "αυτογνωσία" θεωρείται διαχρονικό, βάσει του νόμου των αντιθέσεων, καθότι το σκότος έχει προσβάσεις στο φως και το αρνητικό έχει προσβάσεις στο θετικό.

Και το παρελθόν της Ιστορίας διδάσκει. Κατά την κοσμογονία, οι αντιθέσεις της χαοτικής κοσμοθεωρίας στηρίζονται στην "τάξη" και το "χάος". Το "χάος" επαναφέρει την "τάξη", στον αντίποδα των δυνάμεων της φύσεως, στην "κλεψύδρα" του κοσμοϊστορικού χρόνου της ανθρωπότητας, στο μηδέν του κλασικού προτύπου της αρχαιότητας, στην ιστορία των πολιτισμών...

Στο φιλοσοφικό δοκίμιο της Ναυσικάς Ασβεστά "Ο ευρωπαϊκός μηδενισμός - ένα αίνιγμα", η επαναφορά της "τάξεως" στην αναγέννηση επιτυγχάνεται διαμέσου του φωτός και της γνώσης, ως θεμελιώδες φαινόμενο λειτουργικότητας μιας εποχής.

Η δράση και η αντίδραση βαδίζουν παράλληλα στη θεμελίωση νέων κανόνων στις κοσμοϊστορικές αλλαγές της ιστορικής αναμέτρησης. Ο Νίτσε άλλωστε παραδεχόταν τις συγκρούσεις...