...Έχεις δει ποτέ πίσω από τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα φαγάδικα και τα ρουχαλάδικα πόσα ηρεμιστικά και βαρβιτουρικά κρατάνε τους ανθρώπους σε μια αμφισβητούμενη ισορροπία; Πόσοι καρκίνοι, πόσα έλκη έχουν πληρωθεί για μια τέτοια ευημερία;
Έχεις μετρήσει ποτέ πίσω απ’ όλη αυτή την ωραία βιτρίνα πόσες σύριγγες τρυπάνε τόσους νέους πια κάθε μέρα, πόσα χάπια, πόση φούντα, πόσα τριπάκια καταπίνονται για να δραπετεύσουν από αυτή την ευημερία, που η μόνη χαρά που μπορεί να προσφέρει είναι να αγοράζεις;
Μόνο που η αγορά δεν βοήθησε ποτέ κανένα ζευγάρι να συνεννοηθεί μεταξύ του και να αγαπηθεί. Κανέναν γονιό να πλησιάσει τα παιδιά του και να καταλάβει. Κανένα παιδί να πλησιάσει τους γονείς του και να δει. Κανένα γείτονα να συμβιώσει αρμονικά με τους γειτόνους του. Και καμία κοινωνία να ανασαίνει τον καθαρό αέρα και να ζει το πράσινο που δικαιούται για να είναι, τουλάχιστον, υγιής.
Η αγορά από μόνη της μπορεί να προσφέρει ακριβώς ό,τι και το όπιο. Μια πρόσκαιρη χαρά και τίποτε παραπάνω. Συνοδευόμενη από όλα τα δεσμά εξάρτησης που απαιτεί η διαρκής επανάληψη. Ακριβώς όπως και το όπιο.