Το άναμμα του ολυμπιακού φωτός, που πραγματοποιείται κατά καιρούς μέσα στην ιερή άλτη παρ' όλη την πλούσια φωτοχυσία του Χριστιανισμού, αντιφεγγίζει στη σκέψη μου διχόγνωμο τον συλλογισμό για τη νομισματική αξία του.
Μου αχνοφέγγει την ιδέα, που μου επιβάλλει την πεποίθηση, πως το φως αυτό, αφού ενίκησε παλαίβοντας με τον χρόνο και έφτασε μέχρι τις μέρες και μεσ' το λιομεσήμερο του Χριστιανισμού προσπαθεί με της ελληνικής καρδιάς το πύρωμα να αναθερμάνει στην ουσία του κάποια αλήθεια.
Έπειτα η πανανθρώπινη ευλάβεια, που εκφράζεται από λαούς χριστιανικούς και μη, που τρέχουν από τα απόμακρα πλάτη της γης για να προσπέσουν μπροστά στη μεγάλη ιδέα και να υποκλιθούν στα σεπτά σκηνώματα του αρχαίου μεγαλείου, μου δυναμώνει τη συμπάθεια και με κολακεύει σαν Ηλείο.
Η συνύπαρξη της ολυμπιακής ιδέας με την χριστιανική ζωή ανάμεσα στην οποία θέλει να ρίψει κάποιο φως, ενώ εκείνη καταυγάζεται από το ανέσπερο της αναστάσεως φως, με ώθησαν να αναζητήσω, αν στα αληθινά υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στο φως του ολυμπιακού βωμού και το φως του Πανάγιου Τάφου, ανάμεσα στην ολυμπιακή δάδα και χριστιανική λαμπάδα. Λουσμένος από πλημμύρα του χριστιανικού φωτός και θαμπωμένος από τις ανταύγειες του ολυμπιακού, σαν χριστιανός και Έλληνας, ζήτησα μέσα στις διαστάσεις της νοηματικής μου ευρύτητας να ψηλαφίσω τα φωτοσύνορα των δύο φωτών επάνων στην Ηλειακή γη, που τα αγκαλιάζει και τα δύο με την ίδια στοργή, μέχρι που τα αδέλφωσε και συζούν ομόπνοα δύο χιλιάδες χρόνια.[...]