Τα ομηρικά πρόσωπα και θέματα συνιστούν ένα σταθερό σημείο αναφοράς στο ποιητικό σύστημα του Γ. Σεφέρη και ενσωματώνονται σε αυτό με έναν ανανεωμένο τρόπο πρόσληψης, που επιτρέπει στον ποιητή να ανακατασκευάσει τα κειμενικά θραύσματα του παρελθόντος και να τα εντάξει στο παρόν.

Ο Οδυσσέας του Γ. Σεφέρη αγωνίζεται να αποτινάξει από πάνω του την εικόνα του ήρωα, του παντογνώστη, του πρωταγωνιστή, που του έχει κληροδοτήσει ο ομηρικός Οδυσσέας. Οι κίνδυνοι του ταξιδιού, η απώλεια των συντρόφων, η χρόνια περιπλάνηση, τον έχουν βάλει σε δεύτερες σκέψεις για την αξία του ταξιδιού. Η απογοήτευσή του είναι έκδηλη, ζωγραφισμένη σε κάθε στίχο, σε κάθε ρητό που βγαίνει από το στόμα του. Κατά τρόπο ειρωνικό, αν δεν είχε πραγματοποιηθεί το ταξίδι δεν θα είχε αποκτήσει τη σοφία που τώρα έχει.

Ο ποιητής, αγωνιζόμενος τον ευγενικό και συνειδητό αγώνα να καταπολεμήσει τις αδυναμίες του, να ολοκληρώσει τους σκοπούς και τα όνειρά του και να καταξιωθεί στη συνείδηση των ανθρώπων με το έργο του, βλέπει πως δικαιώνεται, έχει συνείδηση της επιτυχίας στη ζωή, της ποιητικής του δημιουργίας, και κερδίζει τη γαλήνη, αυτή την ψυχική πληρότητα, μετά το νόστο του, ύστερα από το "ταξίδι" μιας προσπάθειας, μιας επίτευξης, ενός σκοπού, μιας μικρής ή ολόκληρης ζωής, τελικά.