"Μίλησέ μου για εσένα", μπορεί να πει κάποιος, και στο ενδιάμεσο της ελευθερίας που αφήνει αυτή η φράση να συναντήσει τον άλλον και την ίδια στιγμή να αποκουφαθεί. Στην ερημιά που συντονίζει τον έναν, μπορεί και να γεννιέται μια λυτρωτική ανάγκη να κατασκευάσουμε έναν διεστραμμένο χώρο των δύο. "Ειρωνική αυτή η χώρα", θα πει ο Π.

Πώς αλλιώς μπορούμε να δούμε τον άλλο; Πάντα το βλέμμα του ενός υιοθετεί το άλλο. Μόνο αυτό το βλέμμα υπάρχει. Ό,τι βρίσκεται έξω απ' αυτό συνιστά έναν χώρο αμήχανης γοητείας και είναι χώρος άγνωστος και επικίνδυνος. Και γι' αυτό μαγεύει. Σε τέτοια όρια κόσμου ζούμε.

"Ο Π και η Μαργαρίτα" είναι ένα είδος ερημιάς. Μόνο που αυτές τις ερημιές ο καθένας τις εξαργυρώνει διαφορετικά, και ο καθένας μπορεί ίσως να υποπτευθεί πως στο κατακόρυφο του ανθρώπου συντονίζονται τα όρια αυτού του περίεργου όντος, που είναι ο άνθρωπος.