"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Πουπουλένιος, ένας άνθρωπος φτιαγμένος από απαλά και φουσκωτά μαξιλάρια. Όταν κάποιος ήταν πολύ πολύ λυπημένος, επειδή ζούσε μια φρικτή και δύσκολη ζωή, και αποφάσιζε να βάλει τέλος, ο Πουπουλένιος πήγαινε δίπλα του, τον αγκάλιαζε και του έλεγε "περίμενε μια στιγμή" και ο χρόνος σταματούσε."

Περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο έργο του McDonagh (ΜακΝτόνα), "Ο πουπουλένιος" καταφέρνει να ισορροπήσει με απόλυτη ακρίβεια ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και τη γνήσια κλασική τραγωδία. Το έργο καθηλώνει με τη λάμψη και τον ίλιγγο των λέξεών του, με τις εικόνες και τη ζωντάνια που αυτές οι λέξεις μεταφέρουν. Ο ΜακΝτόνα γνωρίζει πολύ καλά το μικρό κομμάτι του ανθρώπινου εγκεφάλου που πάντα λαχταρά τις λέξεις "μια φορά κι έναν καιρό". Και παρόλο που το "ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" είναι άπιαστο -στο έργο, στην αληθινή ζωή, στην αναζήτηση του απόλυτου νοήματος-, ο συγγραφέας γνωρίζει ότι η φαντασία και η στιγμή της έκπληξης, που σε κάνουν να κρατάς την ανάσα σου, σε ανταμείβουν.