Τόσο στο ζήτημα του συνυπολογισμού ζημίας και κέρδους καθεαυτό, όσο και στο περαιτέρω ζήτημα της σωρευτικής ή μη λήψης από τον ζημιωθέντα της αποζημίωσης και της (υποχρεωτικής) παροχής του τρίτου, έχει διαμορφωθεί πλούσια νομολογία. Στο πρώτο ζήτημα, για να γίνει, κατά τη νομολογία, συνυπολογισμός του κέρδους στη ζημία πρέπει μεταξύ ζημιογόνου γεγονότος και ωφέλειας να υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος, με την έννοια ότι το κέρδος έχει την αιτία του στο ζημιογόνο γεγονός. Στο δεύτερο κρατεί απολύτως στη νομολογία η άποψη ότι ο ζημιωθείς δικαιούται σε σωρευτική λήψη αμφοτέρων των παροχών, γεγονός που οδηγεί μεν σε πλουτισμό του, ο οποίος όμως, κατά τη νομολογία, είναι εδώ ηθελημένος από το νομοθέτη, λόγω της διάταξης του άρθρου 930 § 3 ΑΚ. Και οι δύο αυτές θέσεις εξετάζονται στην παρούσα μελέτη υπό το πρίσμα τόσο της δογματικής τους ορθότητας όσο και των πρακτικών τους συνεπειών.